รสแห่งดุอาอฺ
นานมาแล้ว...เคยถามเพื่อนเล่น ๆ เกี่ยวกับคำที่ใช้เรียกแทนตัวเองเวลาขอดุอาอฺเป็นภาษาไทย
--ไม่นึกว่าจะได้คำตอบค่อนข้างหลากหลาย
บางคนบอกว่าใช้ชื่อตัวเอง บางคนใช้ว่า'ข้าพระองค์'
บางคนใช้ว่า'บ่าว' บางคนใช้ว่า'ฉัน' บางคนใช้ว่า 'หนู'
(คนหลังสุดนี่บอกด้วยว่าเค้าเรียกอัลลอฮฺว่า 'อัลลอฮฺจ๋า' ตอนแรกฟังแล้วก็ยิ้ม
แต่มีครั้งนึง ที่รู้สึกแย่สุด ๆ แล้วคำว่า 'อัลลอฮฺจ๋า' ก็ปรากฏขึ้น มันรู้สึกอบอุ่นบอกไม่ถูก
เหมือนเราเป็นแค่เด็กเล็ก ๆ ที่ไม่มีที่พึ่งอื่นใดอีกแล้วนอกจากผู้ที่เรากำลังวอนขอ...
จากนั้นก็ใช้คำนี้อยู่เรื่อย ๆ โดยเฉพาะเวลาที่สึกแย่ไม่ไหวแล้ว)
ดูเหมือนเป็นเรื่องเล็ก ๆ นะ แค่คำเรียกขานในดุอาอฺ แต่พอมาอ่านสำนวนดุอาอฺของท่านนบีแล้ว
รู้สึกว่ามันเป็นมากกว่าคำขอธรรมดา เราจะพบคำขานพระนามอันงดงาม หรือคุณสมบัติอันยิ่งใหญ่ของอัลลอฮฺอยู่เสมอ
ในดุอาอฺของท่านนบี เช่น 'อัลลอฮุมม่ะอันตัสสลาม'(โอ้อัลลอฮฺพระองค์คือผู้ทรงสันติ)
'ยาร็อบบัลอาละมีน'(โอ้ผู้เป็นเจ้าแห่งสากลโลก) หรือ 'อินนะกะอันตัซซะมีอุ้ลอะลีม'
(แท้จริงพระองค์คือผู้ทรงได้ยิน ผู้ทรงรอบรู้)
นั่นแสดงว่ามุสลิมไม่ได้วอนขอต่ออัลลอฮฺโดยปราศจากความหมาย
ขอเพียงเพราะเผื่อจะฟลุคได้แบบที่ยายสาตาสีขอหวยต่อต้นไทร แต่เราขอด้วยความเชื่อมั่น
ความศรัทธาในผู้ที่เราวอนขอว่าพระองค์มีอำนาจที่จะให้เราได้ในสิ่งที่เราวอนขอ
และแท้ที่จริงแล้วการเรียกขานอัลลอฮฺด้วยพระนามหรือคุณสมบัติอันงดงามของพระองค์ก็เป็นสิ่งที่ดีต่อเราเอง หลาย ๆ ครั้งเรารีบเร่งในการขอดุอาอฺมากเกินไป สักแต่ว่าขอ ไม่ได้ใส่ใจที่จะเข้าถึงรสชาติและพลังที่แท้จริงของดุอาอฺ การที่เราได้ให้เวลาตัวเองทบทวนถึงความยิ่งใหญ่ของผู้ที่เรากำลังวอนขอ ด้วยการกล่าวสรรเสริญพระองค์จึงเป็นเหมือนการสร้างสมาธิให้เราเองอย่างหนึ่ง(ถ้าเราจริงใจในคำกล่าวนั้นอย่างแท้จริง)
ระหว่างการขอว่า 'โอ้อัลลอฮฺ โปรดชำระล้างหัวใจของข้าพระองค์จากสิ่งโสมมทั้งหลายด้วยเถิด'
กับการขอว่า 'โอ้อัลลอฮฺ พระองค์คือผู้ทรงบังเกิดหัวใจภายในอกนี้ และทรงรู้จักมันดียิ่งกว่าตัวของข้าพระองค์เอง
โปรดทรงชำระล้างมันจากสิ่งโสมมทั้งหลายด้วยเถิด แท้จริงทุกหัวใจนั้นอยู่ในกำมือของพระองค์' จึงให้รสชาติต่างกัน
การเอาใจใส่ในรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ทำให้อิบาดะฮฺของเรามีพลังและความหมายมากขึ้น
มันดีต่อชีวิตของเราจริง ๆ นะ โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่ชีวิตประสบความทุกข์ยาก และยังมองไม่เห็นทางออก
'พึงทราบเถิด ด้วยการรำลึกถึงอัลลอฮฺเท่านั้นที่ทำให้หัวใจสงบ' (อัร-เราะอฺดุ:28)
นานมาแล้ว...เคยถามเพื่อนเล่น ๆ เกี่ยวกับคำที่ใช้เรียกแทนตัวเองเวลาขอดุอาอฺเป็นภาษาไทย
--ไม่นึกว่าจะได้คำตอบค่อนข้างหลากหลาย
บางคนบอกว่าใช้ชื่อตัวเอง บางคนใช้ว่า'ข้าพระองค์'
บางคนใช้ว่า'บ่าว' บางคนใช้ว่า'ฉัน' บางคนใช้ว่า 'หนู'
(คนหลังสุดนี่บอกด้วยว่าเค้าเรียกอัลลอฮฺว่า 'อัลลอฮฺจ๋า' ตอนแรกฟังแล้วก็ยิ้ม
แต่มีครั้งนึง ที่รู้สึกแย่สุด ๆ แล้วคำว่า 'อัลลอฮฺจ๋า' ก็ปรากฏขึ้น มันรู้สึกอบอุ่นบอกไม่ถูก
เหมือนเราเป็นแค่เด็กเล็ก ๆ ที่ไม่มีที่พึ่งอื่นใดอีกแล้วนอกจากผู้ที่เรากำลังวอนขอ...
จากนั้นก็ใช้คำนี้อยู่เรื่อย ๆ โดยเฉพาะเวลาที่สึกแย่ไม่ไหวแล้ว)
ดูเหมือนเป็นเรื่องเล็ก ๆ นะ แค่คำเรียกขานในดุอาอฺ แต่พอมาอ่านสำนวนดุอาอฺของท่านนบีแล้ว
รู้สึกว่ามันเป็นมากกว่าคำขอธรรมดา เราจะพบคำขานพระนามอันงดงาม หรือคุณสมบัติอันยิ่งใหญ่ของอัลลอฮฺอยู่เสมอ
ในดุอาอฺของท่านนบี เช่น 'อัลลอฮุมม่ะอันตัสสลาม'(โอ้อัลลอฮฺพระองค์คือผู้ทรงสันติ)
'ยาร็อบบัลอาละมีน'(โอ้ผู้เป็นเจ้าแห่งสากลโลก) หรือ 'อินนะกะอันตัซซะมีอุ้ลอะลีม'
(แท้จริงพระองค์คือผู้ทรงได้ยิน ผู้ทรงรอบรู้)
นั่นแสดงว่ามุสลิมไม่ได้วอนขอต่ออัลลอฮฺโดยปราศจากความหมาย
ขอเพียงเพราะเผื่อจะฟลุคได้แบบที่ยายสาตาสีขอหวยต่อต้นไทร แต่เราขอด้วยความเชื่อมั่น
ความศรัทธาในผู้ที่เราวอนขอว่าพระองค์มีอำนาจที่จะให้เราได้ในสิ่งที่เราวอนขอ
และแท้ที่จริงแล้วการเรียกขานอัลลอฮฺด้วยพระนามหรือคุณสมบัติอันงดงามของพระองค์ก็เป็นสิ่งที่ดีต่อเราเอง หลาย ๆ ครั้งเรารีบเร่งในการขอดุอาอฺมากเกินไป สักแต่ว่าขอ ไม่ได้ใส่ใจที่จะเข้าถึงรสชาติและพลังที่แท้จริงของดุอาอฺ การที่เราได้ให้เวลาตัวเองทบทวนถึงความยิ่งใหญ่ของผู้ที่เรากำลังวอนขอ ด้วยการกล่าวสรรเสริญพระองค์จึงเป็นเหมือนการสร้างสมาธิให้เราเองอย่างหนึ่ง(ถ้าเราจริงใจในคำกล่าวนั้นอย่างแท้จริง)
ระหว่างการขอว่า 'โอ้อัลลอฮฺ โปรดชำระล้างหัวใจของข้าพระองค์จากสิ่งโสมมทั้งหลายด้วยเถิด'
กับการขอว่า 'โอ้อัลลอฮฺ พระองค์คือผู้ทรงบังเกิดหัวใจภายในอกนี้ และทรงรู้จักมันดียิ่งกว่าตัวของข้าพระองค์เอง
โปรดทรงชำระล้างมันจากสิ่งโสมมทั้งหลายด้วยเถิด แท้จริงทุกหัวใจนั้นอยู่ในกำมือของพระองค์' จึงให้รสชาติต่างกัน
การเอาใจใส่ในรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ทำให้อิบาดะฮฺของเรามีพลังและความหมายมากขึ้น
มันดีต่อชีวิตของเราจริง ๆ นะ โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่ชีวิตประสบความทุกข์ยาก และยังมองไม่เห็นทางออก
'พึงทราบเถิด ด้วยการรำลึกถึงอัลลอฮฺเท่านั้นที่ทำให้หัวใจสงบ' (อัร-เราะอฺดุ:28)
